تمام احساس خوب زندگی فقط به خودمون بستگی داره
هیچ عامل بیرونی نمیتونه به جز خودمون بهمون کمک کنه
اونها متعلق به خودشون و یا صاحبانشون هستن.
این ما هستیم که میتونیم کنترل زندگی و تمام اتفاقات زندگیمون رو در دست بگیریم،خوب یا بد.
با فکر کردن به پول پدر و ارث پدر بزرگ و اینکه چرا من این امتیازات رو ندارم تنها و تنها داریم خودمون رو به ماتم درونی و تنبلی و بهانه گیری دعوت میکنیم .
بیاین اینجوری فکر کنیم که به یک فرد پول بزرگی بعنوان جایزه رسیده و از اونطرف یک فرد خودساخته با تلاش و کسب آگاهی و صبر و استقامت به ثروت مساوی دست پیدا کرده و هر دو ثروتمند هستند در یک اتفاق مشابه تمام ثروت هر دو نفر از بین میره و به صفر میرسه ، سوال اینکه؟
حالا با این شرایط نفر اول چی داره و نفر دوم چی داره؟
کدوم یک میتونن زودتر به خودشون کمک کنن و شرایط را تغییر بدن؟
.
